FIC CHANBAEK (SF) by KHW

ข้อมูลเบื้องต้น

FIC CHANBAEK (sF)  by KHW


>>>> My Dream is Kiss  Friends  จูบแห่งมิตรภาพ  <<<

Paring Chanyeol & Baekhyun

สายลมที่พัดอย่างแผ่วเบา พาดผ่านหน้าต่างของห้องนอนห้องหนึ่งที่มีผู้ชายหน้าตาน่ารักอยู่ในห้อง

“งือ งื้อ” เสียงครางเบาๆในลำคอ ของเด็กผู้ชายที่มีใบหน้าน่ารัก

อันชื่อว่า บยอนแบคฮยอน

ขณะที่เขากำลังนอนหลับอยู่นั้น เขาได้กำลังฝันว่า…

.

.

.

“ว้าว !  อากาศดีจัง เลยนะ” เด็กผู้ชายตัวเล็กน่ารักพูดกับตัวเองเบาๆ

ก่อนจะบ่นพึมพำว่า วันเกิดเราปีนี้ เราอยากได้อะไรน้า นึกอยู่สักพัก เขาก็นึกได้ว่า ตั้งแต่เกิดมาจนวันนี้

เขายังไม่เคยมีเพื่อนที่จริงใจสักคนเลยจริงๆ เขาพูดกับตัวเองเบาๆว่า

“ขอแค่มีเพื่อนที่จริงใจสักคนเดินเข้ามาในชีวิต แค่ในความฝันก็ยังดี” แล้วเขาก็ทำหน้าเศร้าๆ

จนกระทั่ง..

.

.

.

มีเด็กผู้ชายตาโตอีกคนหนึ่งเดินมาหน้าตาน่ารัก ไม่ต่างจาก แบคฮยอน แต่ว่า

เขาค่อนข้างที่จะสูงกว่า และ มี ‘หูที่กาง’

เขามีชื่อว่า ปาร์ค ชานยอล

เขาเดินมาเรื่อยๆๆ แล้วพบว่าเห็นเด็กผู้ชายน่าตาน่ารักคนหนึ่งที่กำลังทำหน้าเศร้าๆอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่นั่น

เขาเห็นเด็กผู้ชายคนนั้นแล้วถึงกับตาลุกวาว จากที่โตอยู่แล้ว ก็ยิ่งโตไปใหญ่

แต่ด้วยความที่เขาเห็นว่าเด็กคนนั้นตัวเล็กกว่ามากเขาเลยคิดว่าเป็นน้อง

เขาจึงเอ่ยทักทาย ด้วยรอยยิ้มว่า “ สวัสดีครับ น้องชาย^^ ”

แบคฮยอนที่กำลังทำหน้าเศร้าๆอยู่ก็หันขึ้นมามองด้วยความงุนงง แล้วก็ตอบกลับไปว่า

“ อ่า สวัสดีครับ”

แล้วชานยอลก็เอ่ยถามออกมาเบาๆ ด้วยรอยยิ้ม อีกเล่นเคยว่า

“น้องชาย เป็นอะไรหรือเปล่าครับ หน้าเศร้าจัง”

แบคอยอนมองหน้าของคนสูงกว่าด้วยความงงเล็กน้อย แล้วตอบไปว่า

“ อ่า เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร” ด้วยความที่ไม่ไว้ใจและเห็นเป็นคนแปลกหน้า

แล้วชานยอลก็ยิ้ม หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะพูดว่า

“งั้นพี่ขอนั่งด้วยคนนะครับ ตัวเล็ก” เพียงแค่เอ่ยแค่นั้นอีกคนยังไม่ทันตอบ เขาก็นั่งลงข้างๆแบคฮยอน

แล้วแบคฮยอนก็เขยิบ ออกมาเล็กน้อยด้วยความไม่ไว้วางใจ

“แล้วทำไมถึงมานั่งคนเดียวล่ะครับ ตัวเล็ก “   จู่ๆ ชานยอลก็พูดขึ้นมา

ทำให้คนหันหน้า หันกลับมาแล้วพูดว่า “ผมรู้สึกว่าเหงาๆน่ะครับ ทุกครั้งที่ผมเหงาๆหรือเอ่อ..”

ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ชานยอลก็ขำออกมาดังๆ ฮ่าๆๆๆ

แล้วเขาก็พูดขึ้นอีกว่า “เป็นเด็กเป็นเล็ก ทำไมเหงาล่ะครับ?”    เขาอมยิ้มเล้กน้อยแล้วหันหน้าไปทางคนนั่งข้างๆ

อีกคน ไม่รู้จะตอบอะไรกลับไปจึง เงียบตอบไป

“…..”

“งั้นไม่เป็นไรครับ ว่าแต่ตัวเล็กชื่ออะไรครับ?”   เขาไม่ถือสาที่แบคฮยอนไม่ตอบคำถาม แล้วถามชื่อแทน

“เอ่อ..ผมชื่อ แบคฮยอนครับ”   ครั้งแรกที่แบคฮยอนตอบกลับด้วยรอยยิ้มน่ารัก

แล้วเขาก็ยิ้มกลับพร้อมกับพูดว่า “ ชื่อเพราะจังเลยนะครับ “

แล้วก็เงียบไปสักพัก… สายลมพัดแผ่วเบา ที่ทั้งสองคนกำลังนั่งอยู่ด้วยกัน

แบคฮยอนจึงเอ่ยเบาๆ “ แล้วคุณ ชื่ออะไรครับ? ” ทันทีที่ถามจบคนนั่งข้างๆ

ก็ยิ้มแล้วหัวเราะออกมาอย่างดัง ตนแบคฮยอนต้องหันไปมอง ด้วยความแปลกใจว่า เขาพูดผิดตรงไหนหรอ-0-

แล้วชานยอลก็ยิ้มให้พร้อมกับตอบมาว่า

“ ผมชื่อ ชานยอลครับ ”

แล้วแบคฮยอนก็ยิ้มกลับไปให้ จากที่เคยไม่ไว้ใจตอนนี้ก็รู้สึกเป็นมิตรแทน

เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะพูดอย่างแผ่วเบา แม้แต่คนข้างๆก็ไม่อาจจะได้ยิน

“ หรือว่า พระเจ้ากำลังจะทำให้ฝันของเราเป็นความจริง ”  แล้วเขาก็อมยิ้มขึ้นมา

พร้อมกับเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เมื่อกี้จะถามอะไรออกไป

“ ว่าแต่ เมื่อกี้ชานยอลขำผมทำไมหรอครับ? ”   แบคฮยอนทำหน้างงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มให้คนข้างๆ

ชานยอลยิ้ม พร้อมกับพูดว่า   “ ก็ดูสรรพนามที่แบคฮยอนเรียกเราสิ คุณ มันดูห่างเหินเกินไปนะ ฮ่าๆๆ ”

แล้วแบคฮยอนก็ตอบกลับทันที   “ เอ่อ… แล้วจะให้ผมเรียกยังไงล่ะครับ? “

“ก็.. เอ่อ แบคฮยอนอายุเท่าไหร่ครับ?   “ แทนที่จะตอบแต่เลือกที่จะตั้งคำถามออกไปแทน

“ผมหรอ พฤษภานี้ก็สิบห้าแล้วล่ะครับ แล้วชานยอลล่ะ? ” แบคฮยอนตัดสินใจถามกลับไป

“อ่า … แบคฮยอนเป็นพี่ผมนี่ครับ” แล้วก็ยิ้มแผ่วเบา มองไปทางอื่น อย่างกลัวความผิด

ทำไงดี เมื่อกี้เราเรียกตัวเล็ก เรียกน้องชาย นึกโกรธตัวเองขึ้นมา

แล้วแบคฮยอนก้หันมามองหน้าชานยอล พร้อมกับยิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ อ่า ฮ่าๆๆๆ ครับ ทำไมชานยอลทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ? “ ด้วยความสงสัยจึงถามออกไป

“ ก็เมื่อกี้ผมเรียกแบคฮยอนว่า น้องชาย ตัวเล็กนี่ครับ ผมไม่รู้จริงๆ ผมขอโทษนะครับ” คนพูดทำหน้าเศร้าๆ

ก่อนจะพูดออกมาอย่างเป็นมิตรและยิ้มหวานๆให้อีกคนได้สบายใจว่า

“ ไม่เป็นไรครับ ผมไม่โกรธหรอกครับ^^ “  มองหน้าอีกคนอย่างเป็นมิตร

“ แล้วแบคฮยอนจะให้ผมเรียกว่าอะไรครับ พี่ก็ได้นะครับ ” คนสำนึกผิดรู้สึกอยากขอโทษด้วยการให้ความนับถือ

“ ไม่เป็นไรหรอกครับ เรียกแบคฮยอนนั้นแหละครับ” พูดพร้อมกับรอยยิ้มน่ารักที่มอบให้

“ ว่าแต่ชานยอลเกิดเดือนอะไรหรอครับ? ” ทำหน้าสงสัยก่อนจะยิ้มให้อีกคนเบาๆ

“ เอ่อ ผมหรอ.. ผมเกิดพฤศจิกาน่ะครับ ” แล้วก็หันไปมองหน้าของอีกคน โดยทีหันมาได้สบตากับอีกคนเบาๆ

ก่นที่หัวใจของคนตัวสูงจะเต้นดัง ตึก ตัก ตึก ตัก ด้วยความเขินจึงหันหน้าหนีทันที

“ อ้อ ครับ เด้กจังเลยนะครับ ” แล้วแบคฮยอนก็ยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน

แล้วตนตัวสูง ก็แอบหันหน้ามายิ้ม แล้วก็พึมพำตัวเองเบาๆว่า

‘ เด็กคนนี้น่ารักจังเลย อยากเป็นเพื่อนกับแบคฮยอนจัง ‘

แล้วชานยอลก็เอ่ยขึ้นมาท่ามกลางสายลมยังพัดอยู่อย่างอบอุ่น

“ แบคฮยอนครับ ผมขอเป็นเพื่อแบคฮยอนได้หรือเปล่าครับ ”  พูดพร้อมกับมองหน้าอีกคนอย่างรอคำตอบ

แบคฮยอนหันไปมองทางอื่น พร้อมกับยิ้มออกมาเบาๆ ในใจเขาคิดแค่ว่า

ตั้งแต่เกิดมาจนอายุเท่านี้เขายังไม่เคยเจอคนที่เป็นมิตรจริงๆเลยสักที เจอแต่คนที่เอาเปรียบ หลอกลวง

กลั่นแกล้ง ใส่ร้าย แต่ทำไม แล้วก็ไม่เคยมีใครมาขอเป็นเพื่อนเขาเลยสักครั้ง

เขารู้สึกดีใจที่มีคนมาขอเขาเป็นเพื่อนด้วย เพียงแค่แอบหวังในใจลึกๆว่าจะได้พบมิตรภาพอย่างแท้จริง

 “ อ่า ได้สิครับ งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะ ^^ ”  คนตัวเล็กพูดพร้อมกับยื่นนิ้วก้อยเรียวข้างขวาออกมา

“ ฮ่าๆๆ ยินดีที่ได้เป็นเพื่อนกันนะครับ แบคฮยอน ”  คนตัวสูงหันไปสบตาเข้ากับคนตัวเล็กพอดี

และทั้งคู่ก็ยิ้มให้กันและกันมองกันอยู่นานจนกระทั่ง…

“ โอ๊ะ ! แบคฮยอนนั่นลูกแอปเปิ้ลนี่ครับ ฮ่าๆๆ ”   ชานยอลพูดพร้อมกับเดินไปเก็บลูกแอปเปิ้ลผลสดที่ล่วงลงมาจากต้น

“ ผมให้แบคฮยอนนะครับ แบคฮยอนเพื่อนรักของผม^^ ” ชานยอลเดินกลับมาแล้วยื่นให้กลับคนตัวเล็ก

“ เอ่อ ขอบคุณครับเพื่อน ฮ่าๆๆ ” แล้วแบคฮยอนก็ยิ้มหวานให้คนตัวสูง

“แบคฮยอนครับ แบคฮยอนมีเพื่อนที่รักแบคฮยอนหรือเปล่าครับ? ”   คำถามของชานยอลทำไมคนตัวเล็กถึงกับจุก

จากที่เคยยิ้มหวานอย่างอารมณ์ดี ตอนนี้หน้ากับเศร้าเหมือนคนจะร้องให้ก็ไม่ปาน

“ เอ้อ.. ผมหรอ …. ”  ยังไม่ทันได้พูดอะไรน้ำใสๆที่ม่านตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

แบคฮยอนถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่ตัดสินใจว่าจะระบายความรู้สึกทั้งหมดที่อัดอั้นมานานให้กับชานยอลฟัง

แต่ก่อนที่แบคฮยอนจะได้เอ่ยอะไรออกมา ชานยอลก็ตัดสินใจเขยิบมาใกล้แล้วก็คว้าคนตัวเล็กเข้าไปกอดทันที

“ โอ๋ๆๆ ไม่เป็นไรนะครับ “ ชานยอลลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ

แบคฮยอนสะอื้น แล้วหลังจากที่กลับมามีสติอีกครั้งเค้าก็พบว่า หัวใจของตัวเองนั้นเต้นดัง และถี่มากๆเลย

แบคฮยอนซุกเข้ากับอกกว้างของคนตัวสูง พร้อมกับค่อยๆเล่าเรื่องให้ชานยอลฟัง

“ ตั้งแต่ผมเกิดมาจนวันนี้ ผมยังไม่เคยมีเพื่อนที่จริงใจเลยสักคน ผมเคยแต่ไปขอคนอื่นๆเป็นเพื่อน

เค้าตกลงรับผมเป็นเพื่อน ผมดีใจมกที่ผมจะได้มีเพื่อน แต่เปล่าเลย เพื่อนพวกนั้นกับเอาเปรียบผม

ผมเคยสนิทกับคนๆนึงแต่แล้วเมื่อคนอื่นเค้าใส่ร้ายผม ทำให้คนๆนั้นเกลียดผมไปเลย จนผมน้อยใจ คิดว่าทำไม

ผมถึงไม่มีเพื่อนที่จริงใจสักที ชีวิตนี้จะมีสักคนมั้ย ที่เค้าอยากเข้ามาเป็นเพื่อนกับผมจริงๆน่ะ ผมอ้อนวอนกับพระเจ้า

ว่า …

.

.

.

‘ ขอแค่เป็นเพียงในฝันแค่สักครั้ง… ให้ผมได้เจอกับมิตรภาพที่แท้จริง ’

ทันทีที่แบคฮยอนพูดจบ ชานยอลก้มหน้ามองคนตัวเล็กก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ ไม่เป็นไรนะครับ ผมจะเป็นเพื่อนกับแบคฮยอนเอง ผมอยากให้แบคฮยอนรู้ไว้เสมอว่า

มิตรภาพที่แท้จริง คือ การที่เราได้พบได้เจอกับใครสักคน ที่เค้าเดินเข้ามาหาเราด้วยใจจริง

ผมจะเป็นเพื่อนกับแบคฮยอนนะ ผมสัญญาว่าผมจะไม่มีวันทำให้เพื่อนคนนี้ของผมเสียใจเลยไม่ว่าจะเรื่องใดก็ตาม ”

ทันทีที่ชานยอลพูดจบ คนตัวเล็กก็เงยหน้าขึ้นมา ทำให้ทั้งสองได้สบตากันพอดี

ด้วยระยะห่างที่ไม่ถึงเซน ทำให้ ชานยอลโน้มใบหน้าลงมาช้าๆ และแนบกับริมฝีปากของคนตัวเล็ก

เสียงครางเบาๆ ในลำคอของคนตัวเล็ก ทำให้ชานยอลยิ้ม แล้วเอ่ยแนบริมฝีปากบางเบาๆว่า

“ นี่คือจูบแห่งมิตรภาพของเรานะครับ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมหวังว่าแบคฮยอนจะไม่ลืมผมนะ “ พูดพร้อมกับผละออกมาและยิ้มให้กับเพื่อนตัวเล็ก

ก่อนที่…….

.

.

.

.

กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆ !!! ………

เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นสนั่นห้องนอนของแบคฮยอน

ปลุกซ้ำมากว่าสามชั่วโมงแล้ว

คนตัวเล็ก บ่นพึมพำอยู่ในลำคอ ก่อนจะค่อยๆขยี้ตาเบาๆ แล้วลุกขึ้นนั่ง เพื่อหยิบนาฬิกาบนหัวตียงมาดู

“ หา! สิบเอ็ดโมงแล้วอ่อ …….. “   แบคฮยอนถึงกับตาโตเมื่อรู้ว่าเขาตื่นสายแล้ว

“ งั้น เมื่อคืนนี้เราก็ฝันไปสินะ นี่เราฝันนานขนาดนี้เลยหรอเนี่ยยย++ ” บ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะทำหน้างงๆ

และแล้วรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเด็กผู้ชายน่ารัก

“ แม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องจริง แต่มันก็รู้สึกดีจริงๆที่ได้พบกับมิตรภาพอย่างแท้จริง…” พูดไปยิ้มไป

ก่อนจะสัมผัสที่ริมฝีปากของตนเองอย่างแผ่วเบา แล้วหน้าก็ขึ้นสีเรื่อทันที รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าอีกครั้ง

ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า  

“ ขอบคุณนะ ปาร์ค ชานยอลลลลลล !! >////< “   เพียงแค่เอ่ยชื่อนี้เบาๆก็เขินขึ้นมา

แล้วก็หงายหลังลงเตียงอีกครั้งก่อนจะเอาตัวไปม้วนกับผ้าห่มอย่างเขินอาย……..

 THE END 555+

จาก… แบคฮยอน

บางทีการที่เรามีมิตรภาพ เราจะรู้ว่ามิตรภาพที่แท้จริงนั้นไม่ได้ขึ้นอยู่ว่าใคร

แต่มันขึ้นอยู่ที่ใจของเรามากกว่าว่าการที่เราได้คุยกันแล้วมันทำให้เรามีความสุข แค่นั้นก็พอแล้ววว ^^”

http://www.youtube.com/watch?v=oQd3Ujis4Bs